توان یابان ذهنی برای چه کسانی ماسک می دوزند؟ - وبلاگ سفر به کانادا

به گزارش وبلاگ سفر به کانادا، حالا که جهادی های مبارزه با ویروس کرونا کم رنگ شده اند. توان یابان ذهنی، لباس جهادی پوشیده اند. می خواهند به یاری افرادی بروند که کویید 19، دنیایشان را در سکوت فروبرده است. آنها برای ناشنوایان ماسک می دوزند. ماسک شفافی که لب هایشان را پنهان نکند.

به گزارش گروه رسانه های دیگر خبرگزاری وبلاگ سفر به کانادا، کرونا که آمد، انگار توقعشان بیشتر شده بود. قبل ترها فکر می کردند برای مراقبت از فرزندان توان یاب ذهنی شان چاره دیگری ندارند جزی اینکه روی پای خودشان بایستند، مثل همواره؛ اما حالا توقعشان بیشتر شده بود. هر بار که چشمانشان به صفحه تلویزیون می افتاد و شاهد بودند که چطور گروه های جهادی خودشان را به آب وآتش می زنند تا گرهی از مسائل مردم عادی باز نمایند، توقعشان بیشتر می شد.

آنها همواره جزو گروه های خاص جامعه بودند و هستند. گروه هایی با نیازهای خاص. در این شرایط وانفسا مدام از خودشان می پرسیدند: چرا جهادی ها به یاد ما نمی افتند؟ آنها که جان و مالشان را در طبق اخلاص گذاشته اند؟ چطور نمی دانند که ما به سختی می توانیم روزگار بگذرانیم؟ چرا فکر نمی نمایند که ما چگونه می توانیم بچه ها کم توان ذهنی مان را در چارچوب خانه محصور نگه داریم تا آلوده به ویروس کرونا نشوند؟

چطور به این فکر نمی نمایند اگر مادر یکی از همین معلول ها به کرونا مبتلا گردد تکلیف این بچه ها چه می گردد؟ چه کسی می تواند از این بچه ها نگهداری کند؟ چرا هیچ کدام از این سؤال ها به ذهن هیچ گروه جهادی نرسید؟

چرا ما را نمی بینند؟

سارا صمدی مسئول گروه بچه ها توان یاب ذهنی گل نرگس می گوید: وقتی می بینیم که جهادی ها برای یاری به مردم عادی و کرونا زده خودشان را به دورترین روستاها می رسانند. به بیمارستان ها می فرایند تا یاری حال کادر درمان شوند. به غسال خانه ها می فرایند و خوشبختانه حواسشان به کهن سالان جامعه هم هست؛ هزار بار از خودمان می پرسیدیم چرا جهادی ها بچه های ما را نمی بینند؟ چرا سراغی از خانواده هایی که معلول دارند نمی گیرند؟ متحیر می مانیم که چرا هیچ گروه جهادی حالی از ما نمی پرسد؟

راستش وقتی حس می کردیم ما فراموش شده ها، بازهم فراموش شده ایم بیشتر دلمان می شکست. هرلحظه به خودمان وعده و وعید می دادیم که: نه! حتماً حالا وقتش نشده به زودی نوبت ما هم می گردد و بالاخره چند گروه جهادی به یاد ما هم خواهند افتاد.

چشم که باز کردیم دیدیم راستی راستی هیچ گروهی حالی از ما نمی پرسد؛ دیگر دلمان داشت می ترکید از این همه رنج، باید دست به کار می شدیم.

خودمان جهادی می شویم

خانم عباسی یکی از مادرانی که صاحب فرزند توان یاب ذهنی است رشته کلام را به دست می گیرد و می گوید: مثل همواره زبان به گله باز نکردیم. دورهم جمع شدیم تا بی توقع و مثل همواره راه پرپیچ خم خودمان را برویم. با خودمان گفتیم؛ اگر گروه های جهادی حواسشان به ما نیست، اشکالی ندارد، خودمان گروه جهادی می شویم؛ اما این بار نه برای یاری به خودمان. این بار گروه جهادی می شویم برای یاری به افرادی که می دانیم این روزها حال وروزشان مثل ما خوب نیست.

رفتیم سراغ ناشنواها. افرادی که این روزها جهان برایشان در سکوت فرورفته است. نه صدایی می شنوند و نه شنیده می شوند. لابد می پرسید چرا؟ مگر اوضاع ناشنوایان در این شرایط کرونا چه فرقی نموده؟ فقط کافی است تصویری را به یاد بیاورید که در یک شهر همه آدم ها ماسک بر صورت دارند و لب ها پشت این ماسک ها پنهان شده است و حالا برای ناشنواهایی که لب خوانی می نمایند شهر در سکوت فرورفته است.

والدین بچه ها کم توان ذهنی مسائل ناشنوایان را درک کردند و دست به کار شدند هرکدام چرخ خیاطی هایشان را از گوشه انباری خانه شان بیرون کشیده اند و در منزل یکی از مادرانی که دغدغه دوختن ماسک داشت مستقر شدند. دوخت و دوز ماسک را به فرزندانشان آموزش دادند تا برای ناشنوایان ماسک بدوزند ماسک های شفافی که بتوان لب ها را از زیر آن ها دید. نوع ماسکی که ضروری است خانواده های ناشنواها نیز بر صورتشان بگذارند تا فرزندانشان بیشتر از این در جهانی سکوت فرو نفرایند.

راستی در این روزها چه کسی می توانست به ناشنوایان فکر کند به غیراز خانواده هایی که خودشان درد و رنج بچه ها کم توان ذهنی شان را لمس نموده باشند.

وقتی عباس ماسک می دوزد

عباس زبان گویایی ندارد، از جوان های توان یاب ذهنی است. در مسجد فاطمه زهرا ماسک می دوزد. خیاطی را در مدرسه حرف آموزی یاد گرفته و این روزها خوب به کارش آمده. قبل از اینکه طرح دوختن ماسک برای ناشنوایان به ذهن گروه توان یاب ذهنی گل نرگس برسد. عباس برای یاری به گروه های جهادی در مسجد محله شان ماسک می دوخت.

شاید همین پشتکار عباس تلنگری شد تا گروه گل نرگس دست به کار شوند و به جای توقع داشتن از دیگران خودشان گروه جهادی بشوند و با یاری یکدیگر طرحی نو دراندازند و کاری نمایند کارستان.

وقتی از عباس می پرسم چرا با این شرایط سخت که باید مراقب سلامت خودت باشی برای دوختن ماسک خودت را به خطر می اندازی؟ جواب می دهد؛ اما هیچ کدام از کلماتش مفهوم نیست. عباس زبان گویایی ندارد اما با همان زبان نامفهوم فقط یک جمله می گوید: ماسک می دوزم تا دوستانم سلامت بمانند این جمله را مادرش برایمان ترجمه می نماید.

عباس خوب یادش مانده که در این شرایط چند تا ماسک دوخته است می گوید: 200 ماسک برای مردم عادی دوختم و 50 تا ماسک برای توان یابان ناشنوا این جملات را هم مادرش باز برایمان ترجمه می نماید.

انگشتانی که از هم جدا نمی شوند

در بین توان یاب ذهنی و دوزنده های ماسک افرادی هستند که با معلولیت های دیگری نیز دست وپنجه نرم می نمایند و برای یاری به دوستان ناشنوایشان به میدان آمده اند. در بین آنها جوانی است که حتی با انگشتان به هم چسبیده که کار خیاطی کردن را برایش سخت تر می نماید داوطلب یاری شده است.

ما شاهدیم که چطور نخ ماسوره چرخ خیاطی را راهنمایی می نماید ده ها بار این کار را انجام می دهد تا نخ ماسوره به دستش بیاید و هر بارکارش از دفعه قبل سخت تر می گردد اما همچنان سرش را به ماسوره نزدیک تر می نماید و تلاشش را چند برابر.

ناشنواها نباید سکوت نمایند

فرشید از گروه توان یابان ذهنی است و ماسک های مخصوص ناشنواها را در مسجد فاطمة الزهرا اتو و ضدعفونی می نماید. می گوید: این روزها همه مردم باید ماسک بزنن. اما وقتی دوستان ناشنوا و خانواده هاشون ماسک بزنن مثل اینه که دیگه صدای همدیگه را نمی شنوند. من چند تا از دوستان ناشنوا را دیدم که حرف زدن با دیگران براشون خیلی سخت شده بود. ما یک ماسکی را دوختیم که لب ها را میشه به راحتی از پشت ماسک دید. ناشنواها می تونن از پشت ماسک هایی که ما می دوزیم لب خوانی نمایند.

فرشید همان طور که اتو را روی ماسکی که دوستانش دوخته اند می کشد مراقب است تا سطح اتو به قسمت شفاف ماسک برخورد نکند و آن را کدر نکند. برایمان شرح می دهد: اگه ناشنوایان نتونن با خانواده شون حرف بزنن، افسردگی می گیرن. تنها میشن. ما خوشحالیم که تونستیم براشون کاری انجام بدیم.

معجزه ای به نام مادر

سارا صمدی مدیر گروه توان یابان گل نرگس می گوید: شاید ناشنوایان هیچ نیازی به ماسک هایی که ما برایشان دوخته ایم نداشته باشند؛ اما همه نیت ما این بود که جامعه را از وجود آن ها باخبر کنیم به گروه های جهادی بگوییم که برای ارائه خدماتشان برنامه ریزی نمایند. شاید موازی کاری ها کمتر گردد. بیشتر هدف ما آگاهی بخشی به جامعه بود. شما نمی دانید که خانواده های ما در این مدت چه روزهای سختی را گذراندند.

شاید نتوانید درک کنید مادری که به کرونا مبتلا شده بود و هیچ فردی نبود تا از فرزند اوتیسم و یا سندرم داون او حمایت کند. مادری که به خاطر درگیری با ویروس کرونا از هوش می رفت و زمانی که به هوش می آمد همه فکر و ذکرش فرزند معلولش بود؛ اما خبر خوب اینکه در گروه ما و جمعیت زیادی از خانواده هایی که فرزند کم توان ذهنی دارند این بود که خوشبختانه هیچ کدام از فرزندان ما با نیازهای ویژه درگیر ویروس کرونا نشدند به حتم این اتفاق معجزه ای است که فقط از محبت یک مادر برمی آید.

بگو سیب و بخند

بچه ها توان یاب ذهنی قرار است به دیدن ناشنوایان بفرایند و با آن ها حرف بزنند از پشت ماسک هایی که دیگر لب هایشان زیر آن پنهان نیست. ماسک هایی که خودشان آنها را دوخته اند.

یکی یکی ماسک ها را روی صورتشان می گذارند. طوری مرتبش می نمایند تا لب هایشان از زیر ماسک پیدا باشد. حالا که نتیجه زحمت هایشان را می بینند در پوست خود نمی گنجند. همه را به دوربین می ایستند درحالی که به لنز دوربین زل زده اند. همه باهم می گویند: سیب و این اولین پیامی است که از زیر ماسک هایشان برای دوستان ناشنوایشان می فرستند. سیبی که لب ها را به خنده باز می نماید.

منبع :فارس