از خانۀ پدری تا خانۀ اکباتان
به گزارش وبلاگ سفر به کانادا، احمد زیدآبادی در یادداشتی نوشت: وقتی فیلم خانۀ پدری ساختۀ کیانوش عیاری مجوز اکران گرفت، رسانه های حکومتی به خشم آمدند و ساخت این فیلم را اقدامی علیه فرهنگ ایرانی و اعتقادات مذهبی مردم قلمداد کردند.
در واقع، آنچه خانه پدری به نمایش می گذاشت، قتلِ دختری جوان توسط پدرش به ظن ارتباط نامشروع در حدود یک قرن پیش بود، در حالی که این رسمِ بی رحمانه، نه فقط در آن دوران که تا همین دهه های اخیر نیز در بسیاری از شهرها و روستاهای ایران جاری بود و هنوز هم کم و بیش و به صورتی عمدتاً اعلام نشده جریان دارد.
حادثه ای که خانه پدری از اقدامی در صد سال پیش به تصویر می کشید، در مقابل جنایتی که در هفته های اخیر در شهرک اکباتان اتفاق افتاده است، رنگ می بازد! در خانۀ پدری، مردی سنتی از بیم آبروریزی، دخترش را به قتل می رساند، اما از ارتکاب قتل سخت متأثر است و آن را به عنوان رازی مگو از همسر و دیگر اعضای خانواده اش پنهان می نماید.
در جنایت اکباتان، اما بدون آنکه پای آبروریزی در میان باشد، پدر و مادری با قساوت فرزند خود را می کشند و بعد جسدش را تکه تکه می نمایند و اجزای آن را به زباله دانی می اندازد و پس از افشای ماجرا نیز نه فقط اظهار ناراحتی و ندامت نمی نمایند بلکه با افتخار به قتل دختر و دامادشان نیز اعتراف می نمایند!
این زن و مردِ بدبخت بدون شک روانی و بیمارند، هر چند ظاهر آن ها علامتی از جنون و دیوانگی نشان ندهد.
از همین رو، به نظرم به جای آنکه اظهارات افتخارآمیز این دو نفر برای سرگرمی و یا برانگیختن بهت و حیرت جامعه مورد پوشش رسانه ها قرار گیرد و یا عده ای خواهان اشد مجازات شان در آستانۀ گور شوند، بهتر است در اختیار تیمی نخبه از روانکاوان و روانپزشکان و روانشناسان اجتماعی قرار گیرند تا روشن گردد که آن ها به دلیل چه نوع اختلالات ذهنی و رفتاری و اجتماعی مرتکب چنین اقدامات فجیع و قابل قابل باوری شده اند.
بدبختانه اختلال رفتاری در جامعه ایرانی رو به افزایش است و نوعی از کنش جامعه ستیزانه در بین افرادی در تمام سطوح اجتماع به چشم می خورد. معمولاً این افراد هر اعتراضی به کنش جامعه ستیزانه خود را با تندی و پرخاش پاسخ می دهند و از شرایط سیاسی و فشارهای مالی برای توجیه رفتار ناهنجار خویش و لزوم نادیده دریافت آن از سوی دیگران سود می جویند.
برای نمونه هنگامی که به شکستن شاخۀ درختی یا آلوده کردن چشمۀ آبی توسط فردی بی مبالات اعتراض می گردد؛ بلادرنگ پاسخش این است که: دارند مملکت را یکجا بالا می کشند و غارت می نمایند و بعد تو آمده ای سر شکستن یک شاخه به من گیر می دی؟
بدون تردید شرایط اجتماعی و سیاسی در گسترش ناهنجاری ها، نقش نخست را دارد، اما این، رافع مسئولیت فردی اشخاص برای رعایت هنجارها و حقوق عمومی نمی گردد. بدبختانه نوعی از آنچه مبارزه سیاسی نام گرفته است، در توسعه رفتار جامعه ستیزانه بعضی افراد بی تأثیر نیست، چنانکه گویی وقتی دولتی ناکارآمد یا نامقبول و فاسد است، افراد جامعه حق دارند به هر نوع کنش ناهنجاری دست بزنند و در عین حال از هر انتقاد و اعتراضی هم در امان باشند! راه این ناهنجاری ها از کارهای ریز و کوچک شروع می گردد و وقتی مورد نقد و اعتراض قرار نگیرد، به صورت رویه ای عادی و فزاینده در می آید و نهایتاً کار را به شرایطی آنامیک می کشاند.
متأسفانه مصیبت های این جامعه یکی دو تا نیست.
منبع: فرارو