پشت پرده فوران یک وحشت ، چه اتفاقی در حال رخ دادن است؟ - وبلاگ سفر به کانادا

به گزارش وبلاگ سفر به کانادا، اسلاوی ژیژک، فیلسوف فرهنگی؛ نامه سرگشاده موسسه آینده زندگی که خواهان توقف شش ماهه محتاطانه در توسعه هوش مصنوعی شده پیش تر به وسیله هزاران شخصیت برجسته از جمله ایلان ماسک به امضا رسیده است، امضاکنندگان نگران هستند که آزمایشگاه های هوش مصنوعی برای توسعه و استقرار سیستم های قدرتمندی که هیچ کس از جمله سازندگان آن قادر به درک، پیش بینی یا کنترل شان نباشد در مسابقه ای خارج از کنترل گرفتار شوند.

به گزارش وبلاگ سفر به کانادا به نقل از پروژه سندیکایی، چه چیزی قادر به شرح این حجم از فوران وحشت در میان گروهی خاصی از نخبگان است؟ کنترل و تنظیم آشکارا در مرکز داستان واقع شده است، اما به وسیله چه کسی؟ در طول وقفه نیم ساله پیشنهادی زمانی که بشریت می تواند خطرات را ارزیابی کند چه کسی از انسانیت حمایت می نماید؟ از آنجایی که آزمایشگاه های هوش مصنوعی در چین، هند و روسیه به کار خود (احتمالا در خفا) ادامه خواهند داد بحث عمومی دنیای در خصوص این موضوع غیرقابل تصور است.

با این وجود، ما باید در نظر بگیریم که در اینجا چه چیزی در خطر است. یووال نوح هراری مورخ در سال 2015 میلادی در کتاب خود به نام انسان خردمند پیش بینی نموده بود که محتمل ترین نتیجه هوش مصنوعی یک شکاف رادیکال بسیار قوی تر از شکاف طبقاتی در جامعه بشری خواهد بود. به زودی بیوتکنولوژی (فرآوری زیستی) و الگوریتم های رایانه ای به قدرت خود در فراوری بدن، مغز و فکر خواهند پیوست و در نتیجه شکاف بزرگ تری بین کسانی که می دانند چگونه بدن و مغز را مهندسی نمایند و آنانی که نمی دانند ایجاد خواهند کرد. در چنین دنیایی کسانی که سوار قطار پیشرفت می شوند توانایی های الهی در خلقت و نابودی را به دست می آورند در حالی که آنانی که پشت سر باقی می مانند با انقراض روبرو خواهند شد.

وحشت بازتاب یافته در نامه مرتبط با هوش مصنوعی ناشی از این ترس است که حتی کسانی که در قطار پیشرفت هستند نتوانند آن را راهنمایی نمایند. اربابان فئودال دیجیتال کنونی ما ترسیده اند. با این وجود، آن چه آنان می خواهند بحث عمومی نیست بلکه توافقی بین دولت ها و شرکت های فناوری به منظور حفظ قدرت در جایی است که متعلق به آنان می باشد.

توسعه گسترده قابلیت های هوش مصنوعی یک تهدید جدی برای صاحبان قدرت محسوب می گردد از جمله برای کسانی که هوش مصنوعی را توسعه می دهند و می خواهند مالک و کنترل نماینده آن باشند. این به چیزی کم تر از انتها سرمایه داری آن گونه که ما می شناسیم اشاره می نماید و در منظره یک سیستم هوش مصنوعی خود بازفراوری نماینده که به ورودی کمتری از سوی عوامل انسانی احتیاج خواهد داشت آشکار می گردد (تجارت الگوریتمی بازار صرفا اولین گام در این مسیر است). انتخابی که برعهده ما گذاشته می گردد بین شکل تازهی از کمونیسم و هرج و مرج غیرقابل کنترل خواهد بود.

چت بات های گفتگوی تازه به بسیاری از افراد تنها (یا نه چندان تنها) شب های بی انتهای گفتگوی محبت آمیز درباره فیلم، کتاب، آشپزی یا سیاست را ارائه می دهند. برای استفاده مجدد از استعاره قدیمی من چیزی که مردم به دست خواهند آورد نسخه هوش مصنوعی قهوه بدون کافئین یا نوشابه بدون قند است: یک همسایه با رفتار محبت آمیز که به سادگی خود را با احتیاج های شما سازگار می نماید.

ساختاری از انکار فتیشیستی در اینجا وجود دارد: من به خوبی می دانم که با یک شخص واقعی صحبت نمی کنم، اما به نظر می رسد که من هستم بدون هیچ یک از خطرات همراه آن.

در هر صورت، آنالیز دقیق نامه هوش مصنوعی نشان می دهد این نامه کوشش دیگری برای منع غیرممکن است. این یک پارادوکس (تناقض) قدیمی است: برای ما به عنوان انسان غیرممکن است که در آینده پسا انسان شرکت کنیم بنابراین، باید توسعه آن را ممنوع کنیم. برای این که حول این فناوری ها متمرکز شویم باید سوال قدیمی لنین را بپرسیم: آزادی برای چه کسی و برای انجام چه کاری؟ آیا ما خیلی بیش تر از آن چه که تصور می کردیم کنترل نشده بودیم؟

به جای هشدار درباره تهدید آزادی و حیثیت مان در آینه شاید ابتدا باید به این فکر کنیم که آزادی فعلی به چه معناست. تا زمانی که این کار را انجام ندهیم مانند افراد هیستریکی عمل می کنیم که به گفته ژاک لکان روانکاو فرانسوی در پی استادی ناامید هستیم، اما تنها استادی که بتوانیم بر آن مسلط شویم.

رای کورزویل آینده نگر پیش بینی می نماید که به علت ماهیت تصاعدی پیشرفت فناوری ما به زودی با ماشین های معنوی روبرو خواهیم شد که نه تنها همه نشانه های خودآگاهی را نشان می دهند بلکه از هوش انسانی نیز بسیار فراتر می روند. با این وجود، نباید این موضع پسا بشری برای مشغله پارادایمی مدرن را با دستیابی به تسلط کامل تکنولوژیکی بر طبیعت اشتباه گرفت. در عوض آن چه ما شاهد آن هستیم معکوس دیالکتیکی این روند است.

علوم پسا بشری امروزی دیگر در خصوص سلطه نیست. باور آن شگفت انگیز است: مدل های هوش مصنوعی جعبه سیاه چه نوع ویژگی های احتمالی و برنامه ریزی نشده ای را ممکن است برای خود به دست آورند؟ هیچ کس نمی داند و هیجان خاصی در این باره نهفته است.

از این رو، در اوایل قرن حاضر ژان پیر دوپوی فیلسوف - مهندس فرانسوی در عرصه رباتیک، ژنتیک، فناوری نانو، حیات مصنوعی و هوش مصنوعی تازه وارونگی عجیبی از غرور سنتی انسان محور را تشخیص داد که فناوری آن را قادر می سازد.

او می گوید: چگونه می توانیم شرح دهیم که علم به یک فعالیت خطرناک تبدیل شده که به گفته بعضی از دانشمندان برجسته امروزه تهدید اصلی برای بقای بشریت است؟ بعضی از فیلسوفان در پاسخ به این پرسش می گویند که رویای دکارت یعنی ارباب و مالک طبیعت شدن اشتباه بوده و باید فورا به شرایط تسلط بر تسلط بازگردیم. آنان چیزی نفهمیده اند. آنان نمی بینند که فناوری که به وسیله همگرایی همه رشته ها در افق ما نمایان می گردد و دقیقا هدف آن عدم تسلط است. مهندس فردا نه به سبب سهل انگاری یا نادانی بلکه از روی اختیار شاگرد جادوگر خواهد بود.

بشریت در حال خلق خدا یا شیطان خود است. در حالی که نمی توان نتیجه را پیش بینی کرد یک چیز قطعی است: اگر چیزی شبیه پسا انسانیت به عنوان یک واقعیت جمعی پدیدار گردد دنیا بینی ما هر سه موضوع مشخص نماینده و هم پوشاننده خود را از دست خواهد داد: انسانیت، طبیعت، و الوهیت. هویت ما به عنوان انسان تنها در برابر پس زمینه طبیعت غیر قابل نفوذ می تواند وجود داشته باشد، اما اگر زندگی به چیزی تبدیل گردد که بتوان آن را به طور کامل به وسیله فناوری دستکاری کرد ویژگی طبیعی خود را از دست خواهد داد. وجود کاملا کنترل شده فاقد معناست، چه برسد به خوشبختی. مساله این است آیا ما هوش مصنوعی ای که ایجاد کردیم را مورد پرستش قرار خواهیم داد؟

هر علتی برای نگرانی وجود دارد که بینش های فنی - شناختی دنیا پسا بشری، خیال پردازی های ایدئولوژیکی هستند که ورطه ای را که در انتظار ماست مبهم می سازند. احتیاجی به گفتن نیست که بیش از شش ماه مکث مورد احتیاج است تا اطمینان حاصل گردد که انسان ها در آینده ای نه چندان دور بی ربط نشوند و زندگی شان بی معنا نخواهد شد.